Toen ik zijn kamer betrad, lag mijn opa op zijn rug naar het plafond te staren. Pas toen ik hem voor de derde keer begroette, kreeg hij me in de gaten. Hij glimlachte en wees naar de krukken die tegen de muur stonden. Ik hielp hem uit bed en hij ging op een stoel tegenover me zitten. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn opa ooit eerder met ontbloot bovenlichaam had gezien. Ze vielen me dan ook meteen op: de littekens op zijn rug en borstkas. Toen hij in de gaten kreeg dat ik ernaar staarde, trok hij snel een shirt aan.
Verhalen
Na zonneschijn komt regen
Terwijl regendruppels in groten getale zijn huid raken, krabbelt Hans wankelend omhoog. Met zijn rechterhand steunt hij tegen de met graffiti besmeurde muur naast hem. Zijn linkerhand steunt op zijn buik, terwijl hij voorovergebogen naar adem hapt. Wanhoop heeft zich meester gemaakt van zijn gedachten. De vraag waar het mis is gegaan, blijft door zijn hoofd spoken. Een antwoord heeft hij niet. Voor het eerst in zijn leven mist hij het overzicht en is hij de controle kwijt. Hij hoest en voelt een stekende pijn in zijn borstkas. In gedachten flitst een vuist voorbij. Hij krimpt ineen en laat zich langs de muur op de grond zakken. Met opgetrokken knieën en gekruiste armen voelt hij hoe tranen over zijn wangen rollen.
Cel dubbel twee
Dit was de winnende inzending voor een verhalenwedstrijd op het forum van FOK! met als thema “twee”.
Begeleid door twee bewakers loopt Karen door de grauwe gang. De bedompte lucht dringt tot diep in haar neusgaten door. Achter metalen roosters in het plafond hangen TL-buizen die de gang, bij gebrek aan daglicht, van enig licht voorzien. Enkele TL-buizen hebben hun langste tijd gehad, waardoor ze onheilspellend knipperen. Een rilling loopt over Karens rug. De bewakers kijken strak voor zich uit. Pas als ze het einde van de zich eindeloos uitstrekkende gang hebben bereikt, draait één van de bewakers zich om. ‘We zijn er. Als u ons wilt volgen, mevrouw Bakker?’ De andere bewaker opent de deur.
Brandende herinneringen
Lijdzaam kijkt David, verlamd door de shock, toe hoe de twee mannen het lichaam uit het water tillen. Ze trotseren de branding van het opkomende tij, om het lichaam een paar meter buiten de vloedlijn op het zand te leggen. Met vereende krachten proberen ze door hartmassage en mond op mond beademing nieuw leven te blazen in het levenloze lichaam. David haalt diep adem, al lijkt het alsof hij geen lucht binnen krijgt. Voorzichtig loopt hij naar het tafereel dat zich enkele meters bij hem vandaan afspeelt. De mannen merken hem niet op. Ze hebben ook niet in de gaten dat David knielt bij het lichaam, dat ooit het zijne was. Hij kijkt naar de zee en ziet de vlammen aan de horizon. Hij richt zijn blik weer op het lichaam op het strand. De branding die is opgerukt tot aan zijn voeten, voelt hij niet.
Für Eline
Dit verhaal won de verhalenwedstrijd met als thema ‘muziek’ op het forum van FOK!.
Terwijl ze van haar fiets stapt, haalt Carolien diep adem. Ze inhaleert de boslucht, maar de heerlijke zoete geuren van de lente ruikt ze niet. Ze hoort de vogels wel fluiten, maar slaat verder geen acht op de muzikale klanken van de natuur. Ze zet haar fiets op slot. Een frisse lentewind bezorgt haar kippenvel. Ze zet de kraag van haar jas omhoog, om zo warm mogelijk te blijven. Ze kijkt om zich heen, alsof ze op iemand wacht. Met haar mouw veegt ze de tranen uit haar ooghoeken. Ze haalt nog een keer diep adem, trekt haar jas recht en loopt het onverharde bospad op, om te worden opgeslokt door de bomenmassa.
Een date met Murphy
Nerveus belde ik aan. Het duurde even voordat ze de deur opende. Ik was verbluft. Via MSN had ze me wel een foto van zichzelf gestuurd, maar in werkelijkheid zag ze er nog mooier uit. Ze ademde een schoonheid die ik met geen woorden kan omschrijven. ‘Zijn die voor mij?’ Ze keek naar de bos bloemen in mijn handen. ‘Uh, ja… voor uhm… jou… ja,’ stamelde ik. ‘Hee, zulke bloemen staan volgens mij ook bij de buren in de tuin,’ merkte ze op. Ik zweeg. Ik kon haar moeilijk vertellen dat die bloemen juist niet meer bij de buren in de tuin stonden. De bos die ik gekocht had, was immers vernield door de deuren van de trein.