Het was vandaag heerlijk weer voor een wandeling in de duinen. Omdat ik toch in de buurt moest zijn, ben ik wat eerder van huis gegaan en heb ik een tussenstop gemaakt bij de Waterleidingduinenin Zandvoort. Wandelschoenen aan, cameratas op mijn rug en lopen maar!
In deze blogpost een kleine impressie van de foto’s die ik vandaag heb gemaakt.
Het is herfstvakantie, dus vandaag zijn we er met het gezin op uit getrokken. De bestemming was het Spoorwegmuseum in Utrecht. Daar heb ik even twee hobby’s gecombineerd: treinen en fotografie. En dus kan ik voor het eerst in lange tijd weer een fotoblog plaatsen met wat oude (nou ja, sommige ouder dan andere) treinen.
Zodra ik de deur van kamer 12A van het Camobs Hotel opende, werd ik aangestaard door zeventien paar ogen. Het voelde ongemakkelijk dat zo veel blikken op mij waren gericht, dus bleef ik even in de deuropening staan. Ze hingen in drie rijen onder elkaar, de portretfoto’s in sepia van in totaal zeventien vrouwen. Zonder uitzondering keken ze recht vooruit, de camera in. Iets zei me dat het geen gewone foto’s waren en de portretten intrigeerden me dan ook. Ik vroeg me af wie ze had gemaakt. Linksboven hingen een foto van een jong meisje en -afgaande op de overeenkomsten in het uiterlijk- haar moeder naast elkaar, maar verder kon ik geen gelijkenissen tussen de personen op de foto’s ontdekken. Als ik toen iets langer had kunnen kijken, had ik misschien eerder doorgehad dat er inderdaad iets niet klopte, maar mijn aandacht werd afgeleid door een klap op mijn schouder.
Als ze een paar seconden langer had geslapen, was alles anders gelopen. Toen ze wakker werd, bracht het hem voldoende in vertwijfeling om zijn greep te verslappen.
“Kun je van me af gaan? Ik wil me op mijn zij draaien.”
Hij had het alsnog kunnen doen, maar één blik in haar ogen was voor hem genoeg om bij zijn positieven te komen en van haar af te glijden. Gapend draaide ze zich om. Peter haalde diep adem en keek naar het mes in zijn hand, dat bijna in de zwangere buik van zijn vrouw had gezeten.
Op 10 januari heb ik weer een wandeling gemaakt in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Zoals gebruikelijk, had ik ook dit keer mijn camera bij me. Naast paddenstoelen en heel veel herten, kwam ik ook een buizerd tegen die rustig bleef zitten. Eerst maakte ik uit de hand een foto. Toen de vogel een paar bomen verderop ging zitten, heb ik het statief erbij gepakt, maar de eerste foto bleek toch de beste te zijn.
Andreas voelt zich nietig als hij zijn blik op de sterrenhemel richt. Hij bekijkt het labyrint van duizenden lichtpuntjes in de oneindige duisternis hoog boven hem, met de verwondering van een kind dat genummerde stippen verbindt om een locomotief of een haai te tekenen. Met zijn wijsvinger tekent Andreas willekeurig lijnen tussen een aantal sterren, al kan hij geen herkenbare vormen herkennen in de patronen aan de hemel. Thuis is dat makkelijker, met name omdat er daar minder sterren te zien zijn. Vele avonden heeft hij met Naomi in de tuin gezeten en vertelde ze vol passie welke sterrenbeelden aan het firmament te zien waren. Zij kende ze bijna allemaal uit haar hoofd, maar hij hoefde er maar een te onthouden van haar. En zelfs dat ene sterrenbeeld, dat hij thuis feilloos kan vinden, lijkt hier verloren in de massa.