De voetsporen van de oude man begonnen ongeveer halverwege de straat en verstoorden het verder nog maagdelijke sneeuwdek. Hij naderde Thomas met een lichte aarzeling in zijn tred. De jongen, die die dag zijn zestiende verjaardag vierde, hield zijn bezem stil en keek gefascineerd naar de bejaarde verschijning die een vaag gevoel van herkenning bij hem opriep. Toen hij vlak voor hem stond, stopte de man en een ogenblik staarde hij naar Thomas. Zijn ooghoeken waren vochtig en een zweem van weemoed lag over zijn gezicht. Zeker een minuut staarden ze elkaar aan, waarna Thomas, die zich ongemakkelijk begon te voelen bij het tafereel, de stilte verbrak.  Lees verder »

Twee schoenen. Dat is alles wat er nog rest. Twee roze sneakers, maat 36, met witte strepen over de neuzen en grijze veters die ooit wit waren. De witte zolen worden gecamoufleerd door opgedroogde modder, als een afdruk van de laatste plek waar de schoenen hebben gelopen. Twee schoenen, een mensenleven samengevat in schoeisel, als stille getuigen van het moment waarop de draagster van haar schoenen werd gescheiden en een mist van onzekerheid de wereld van haar ouders binnendrong.

Zwijgend staart Bert naar de schoenen op de tafel. Hij heeft zijn bril afgezet, waardoor ze zijn vervaagd tot twee roze vlekken tegen de donkere achtergrond van de eetzaal in de jeugdherberg. Een aanblik die hem troost biedt en de harde werkelijkheid voor even vervaagt. Hij houdt zijn bril vast tussen zijn duim en wijsvinger. Zijn andere hand bedekt zijn mond, om als een celdeur zijn emoties gevangen te houden. Langzaam beweegt hij zijn hoofd heen en weer, terwijl hij zijn ogen sluit en diep inademt. Ergens ver weg hoort hij de stem van de Belgische rechercheur, maar het geluid wordt gedempt door het vacuüm, ontstaan door het gat dat is geslagen in zijn ziel. Lees verder »