Martin

Lieve Lein,

Allereerst wil ik je mijn oprechte excuses aanbieden. Ik had immers beloofd dat ik een week geleden langs zou komen, en ik ben er nog steeds niet. Ik hoop niet dat je lang op me hebt gewacht bij het vliegveld van New York. Dat zou ik namelijk vreselijk vinden. Maar geloof me als ik zeg dat ik er wel was, alleen is er iets een beetje fout gegaan. Ik zal proberen om een kort verhaal lang te maken, je was altijd al dol op verhaaltjes, nietwaar? Maar even serieus, lieverd, ik heb je nodig, meer dan ooit.

Ik heb nog geprobeerd je te bellen, maar ik kreeg een jong knulletje aan de telefoon. Was dat Thomas? Ik geloof wel dat hij die naam noemde. En eigenlijk is het wel ironisch. Door hem zit ik nu hier, en niet bij jou. Niet dat ik hem de schuld wil geven of zo, maar indirect is hij wel de reden.

Lees meer

Daar stond ze dan op haar balkon, in haar gele T-shirt en met haar blonde lokken hangend over haar schouders. Hoewel ik haar amper ken en haar vele jaren niet actief heb aangesproken, was ik er zeker van dat haar ogen iedere beweging die ik maakte volgden. Het was net alsof een geest uit het verleden haar gemiste toekomst weemoedig gadesloeg. Een weemoed die zich overigens ook in mij nestelde. Het meest bittere aan de hele situatie was wel dat deze geest uit het verleden met haar verschijning oude wonden bij me heeft heropend. De wonden van een gebroken hart.

Lees meer

Weemoedig kijkt Carlo naar de trein die hem passeert. Jaren geleden stond hij vaak op precies hetzelfde punt te wachten op treinen die voorbij rijden. Hij was toen een jaar of zes, en terwijl hij enthousiast naar de voorbijrijdende trein wees, keek hij zijn vader aan. Glimlachend keek die dan terug, en knikte instemmend. Maar nu staat hij daar alleen, zonder vader die overduidelijk geniet als hij het enthousiaste, onbezorgde, gezicht van zijn zoon ziet.

Onbezorgd. Carlo zucht diep als het woord zich door zijn gedachten voortbeweegt, zoals de trein die hij net voorbij zag rijden. Zo zie je een trein naderen, en net zo snel is hij weer opgegaan in de horizon. Hetzelfde geldt in zekere mate voor de onbezorgdheid van een kind. Het gebeurt misschien niet met de snelheid van een trein, maar geleidelijk verdwijnt de onbezorgdheid naar de horizon van het verleden.

Lees meer

Zwijgend staar ik naar de horizon, die zich oneindig uitstrekt boven het wateroppervlak. De branding spoelt rustig om mijn enkels. Terwijl de ondergaande zon langzaam lijkt weg te zakken in de zee, gaan mijn gedachten een jaar terug in de tijd. Ik kan nog steeds niet bevatten wat er is gebeurd. Een deel van mij verwacht dan ook dat je me ieder moment kan wekken uit deze nachtmerrie.

Maandenlang probeer ik al om de leegte die je hebt achtergelaten op te vullen. Je vertrek kwam plotseling, en afscheid nemen kon niet meer. En eigenlijk was dat ook niets voor jou. Het enige dat je achterliet was een brief, waarin je aangaf dat het niet meer ging, en dat het voor ons beiden beter was dat je vertrok. Volgens de brief nam je de laatste trein.

Lees meer

Terwijl de zon hoog aan de hemel staat, beweegt een eenzame figuur zich langzaam voort door het rustige deinende water. Hoewel hij al een behoorlijke afstand heeft afgelegd sinds hij van het schip waarop hij meeliftte in het water sprong, voelt Eudipes de pijn in zijn spieren niet. Zijn doorzettingsvermogen en de vastberadenheid om zijn doel te bereiken zijn sterker dan de vermoeidheid die zich langzaam meester maakt van zijn lichaam. In de verte doemt het eindpunt van zijn reis al op. Aan de horizon worden steeds duidelijker de contouren zichtbaar van het vulkanische eiland Atlantis, zijn geboortegrond.

Lees meer