Samenvatting
Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust. Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht.
De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.
Beoordeling
Dit was het vierde boek dat ik mocht lezen voor de NS Publieksprijs en mijn eerste kennismaking met Wieringa. Toen ik hoorde dat het boek genomineerd was, was ik erg nieuwsgierig en had ik er hoge verwachtingen van.
Dit zijn de namen is aan de ene kant een mooi verhaal met twee subplots, die gaandeweg het boek met elkaar verweven raken. Aan de ene kant is er het verhaal van de groep vluchtelingen, waarbij in het bijzonder wordt ingezoomd op een jongen. Daarnaast is er het verhaal van de commissaris die de waarheid over zijn eigen afkomst leert kennen.
Het verhaal zelf boeide wel en zorgde ervoor dat ik wilde doorlezen, maar toch kon het niet helemaal aan mijn hoge verwachtingen voldoen. Voor mijn gevoel miste er toch iets en af en toe worstelde ik een beetje met de tekst. Dat laatste hangt ook samen met de schrijfstijl, die mij persoonlijk niet heel erg goed lag.
Hoewel ik het boek zeker de moeite waard vond om te lezen, is het dan ook niet mijn favoriete boek van de NS Publieksprijs.
Cijfer
6,5/10