Samenvatting
David Dornstein, een charismatische jongen die op het punt stond een buitengewoon schrijver te worden, was vijfentwintig toen hij op 21 december 1988 aan boord ging van de Pan Am 103. Achtendertig minuten later kwam hij samen met de andere 258 passagiers om het leven toen een bom het vliegtuig uit elkaar blies boven Lockerbie.
Davids broer Ken, op dat moment negentien jaar oud, had altijd tegen zijn broer opgekeken. Davids dood laat een obsessief verlangen in Ken achter alles over hem te weten te komen, alsof hij daarmee zijn leven alsnog kan redden. Wat waren zijn plannen geweest? Hoe ver was hij met zijn roman? Wie was de vrouw met wie hij samenwoonde? Als een detective gaat Ken de gangen van zijn broer na en brengt in kaart wat David voor hem betekende en wie hij werkelijk was.
Ken Dornstein probeert met dit boek zijn overleden broer David toch de plek in de literatuur te geven die hij zelf al lange tijd had geclaimd, maar die hij nog niet had ingenomen. De auteur schetst een beeld van zijn oudere broer, doorvlecht met zijn eigen zoektocht naar wie zijn broer was en de mensen die hij kende.
Anderen aan het woord laten over je hoofdpersoon kan de lezer van extra informatie voorzien, waardoor het personage meer tot leven komt. De uitwerking daarvan in dit boek had echter vooral een averechts effect. De aandacht werd te vaak afgeleid van David, en regelmatig kwam het privéleven van de auteur in beeld. Daardoor ben ik vooral de auteur als hoofdpersoon gaan zien, en zijn broer kwam voor mij niet echt tot leven op het papier.
Tussen de regels door, zeker tegen het einde van het boek, was mijns inziens ook vooral te lezen dat de auteur het boek schreef om zijn eigen rouwproces af te sluiten. Jarenlang heeft hij getracht de voetstappen van zijn broer te volgen, maar na de voltooiing van het boek, kan hij zijn eigen weg gaan.
Is het dan slecht? Nee, dat ook zeker niet. Het verhaal was mooi, maar er had mijns inziens meer ingezeten als de auteur een aantal andere keuzes had gemaakt.
Cijfer:
6/10