Ze lag vredig in zijn armen. Haar ogen waren gesloten en een arm was om zijn nek geslagen. Haar vuile haren dansten op het ritme van de wind. De hand in zijn nek voelde koud aan en hij trok de deken strakker om haar heen. Thuis konden ze samen voor de openhaard gaan zitten met een beker warme chocolademelk.
Zonder haar wakker te maken, legde hij haar op de bank. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en streek met zijn ene hand door haar haren, terwijl hij met de andere de deken rechttrok. Vanuit zijn stoel keek hij zwijgend naar Emily. Rond zijn lippen lag een gelukzalige glimlach. Zijn kleine meisje was eindelijk thuis.
Toen Andy de lichtschakelaar omzette, hadden de tl-buizen moeite om op te starten. Het licht viel als een stroboscoop op een hoofd zonder ogen, op een baby zonder ledematen en op een torso met een mes in de hartstreek. Behoedzaam liep hij door de kelder. Met zijn hand veegde hij over de werkbank en liet een spoor achter in de laag stof die zich daar had verzameld. Hij liep langs de planken die de hele lengte van de muur overspanden. Voorzichtig pakte hij een glazen pot van de plank en staarde naar het hoofd dat hem met toegeknepen ogen aankeek. Tevreden inspecteerde hij de open wond op de wang. Dit beschouwde hij tot dat moment als zijn grootste meesterwerk, maar hij wist dat het beste nog moest komen.
Hij pakte een doek uit een emmer in de hoek van de kelder en maakte de werkbank schoon, waarna hij er een wit laken op legde. Hij gooide een aantal instrumenten in de emmer en droogde ze met dezelfde doek. Alles moest perfect schoon zijn voordat hij zou beginnen aan zijn grootste uitdaging tot nu toe. Boven de werkbank hing hij een spiegel op. Zo kon ze alles zien wat hij deed.
Andy keek op zijn horloge. Hij moest haar uit bad halen. Hij had er een hekel aan als haar vingers rimpelden door het water, vooral nu. Emily deed echter juist altijd haar best om haar handen zo week mogelijk te laten worden in het badwater. Daarna keek ze gefascineerd naar haar vingers, die waren veranderd in een miniatuuralpenlandschap van vlees en bloed. Maar vandaag niet. Dat zou hij niet laten gebeuren. Vroeger was Alice er nog om hem op andere gedachten te brengen, maar sinds ze hem had verlaten, gold zijn wil als wet in dit huis. Bovendien had hij een overtuigend argument voor Emily om uit bad te komen. Hij zou haar eindelijk laten zien waar ze zo lang nieuwsgierig naar was geweest.
Andy was nog een tiener toen zijn opa hem kennis liet maken met de taxidermie. Zo ontstond zijn fascinatie voor de schepping van allerhande creaturen. Wat begon met dieren, groeide al snel uit tot het creëren van menselijke evenbeelden. Elke pop en elk opgezette dier was een uniek schepsel. Alice verkocht veel van zijn creaties, maar de mooiste poppen waren bestemd voor zijn grootste fan, die maar al te graag wilde weten hoe haar vader ze maakte.
Hij aarzelde voordat hij de deurkruk naar beneden duwde en haar kamer in liep. Ze zat aangekleed op bed en staarde voor zich uit. Hij hurkte tegenover haar neer en staarde in haar holle ogen.
“Alles komt goed, lieverd. Je bent weer thuis. Papa is bij je,” fluisterde hij.
Ze staarde hem onafgebroken aan en hield haar al weken zwijgende lippen op elkaar. Zuchtend wendde hij zijn blik van haar af. Het deed hem meer dan hij had verwacht om zijn enige kind in deze bijna catatonische toestand te zien en hij wilde niet huilen. Niet in haar bijzijn.
De telefoon in zijn broekzak trilde. Geschrokken las hij het bericht van Alice.
“Waar is Emily? Ik kom naar je toe.”
Hij had niet verwacht dat ze er zo snel achter zou komen dat hij hun dochter had meegenomen. En als ze onderweg was, dan had hij geen tijd te verliezen. Hij richtte zijn blik op en zag de plank met de poppen die hij voor zijn dochter had gemaakt. Suzie met de smaragdgroene ogen en het mintgroene jurkje. Sofie met de ooit mooie vlechten, die Emily na twee dagen al had losgetrokken omdat ze kappertje speelde met de pop. Het jongetje met de bril en het stekeltjeshaar die ze Tom noemde, zat tussen de meisjespoppen in. Haar favoriet stond echter naast haar hoofdkussen. Ze noemde haar Ruby, vanwege de robijnrode nagels die Andy haar had gegeven. Emily zag haar meer als een vriendinnetje dan als een stuk speelgoed.
In de woonkamer sloeg een klok negen keer. Hij zuchtte en drukte met zijn hand haar kin omhoog, zodat ze hem recht aankeek.
“Kom meisje, het is tijd. Ga je mee naar de werkplaats? Echt waar. Vandaag laat ik je zien waar de poppen geboren worden.”
Emily keek toe hoe haar vader uitlegde waar de chemicaliën en instrumenten die hij haar toonde, voor dienden. Hij trok het mes uit de torso op de werkbank en legde haar hand op de borstkas. Haar fragiele vingers lieten ondiepe kuilen achter in de nephuid en gleden over het houten raamwerk dat de ribbenkast vormde. Even meende hij een fonkeling in haar ogen te zien, maar vrijwel direct verstarde haar blik weer. Straks, als zijn nieuwe project klaar was, dan zou ze weer echt glimlachen. Daar was hij heilig van overtuigd.
Hij knielde voor haar neer en streek met zijn hand door haar haren. Met zijn ogen dicht snoof hij de geur op van de shampoo die alle narigheid voor even verbloemde. Hij kuste haar voorhoofd, terwijl hij fluisterde dat hij haar nooit meer zou laten gaan.
Met zijn handen in zijn zij inspecteerde hij de werkbank en knikte goedkeurend. Het laken op de werkbank was smetteloos wit en lag er kreukelloos bij. De instrumenten die hij nodig had, lagen netjes uitgelijnd naast elkaar. Op de grond stonden drie lege emmers.
Het enige dat nog ontbrak, was muziek. Hij had nog nooit zonder kunnen werken. Het liefst luisterde hij naar popmuziek, maar dit keer stemde hij de muziekkeuze op haar af. Hij startte de cd-speler en uit de speakers kwamen de eerste klanken van het Carnaval Festival uit de Efteling. Zijn gedachten voerden hem terug naar een jaar eerder, toen ze met het hele gezin vier keer in die attractie waren geweest. Zij kon er geen genoeg van krijgen en neuriede nog dagenlang die melodie.
“Tijd om te beginnen, lieverd.” Hij stak zijn hand naar haar uit. “Ben je er klaar voor? Ik beloof je dat ik je geen pijn zal doen.”
De scalpel in Andy’s hand trilde toen hij begon te snijden. Toen de snede zo’n tien centimeter lang was, stopte hij. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Er was geen weg meer terug. Hij zette de scalpel tegen de onderkant van de snede, maar kreeg niet de kans om de incisie groter te maken.
Haar stem galmde door het huis en hij hoorde voetstappen naderen. Snel liep hij naar de kelderdeur, maar op het moment dat hij zich realiseerde dat de sleutel aan de buitenkant zat, werd de deur open geduwd. De scalpel gleed uit zijn hand en een paar seconden was het enige geluid dat zich in de kelder verspreidde dat van metaal dat op de betonnen vloer viel. Hij trok zijn mondkapje naar beneden en keek geschrokken naar Alice, die haar hand voor haar mond sloeg toen ze het lichaam van haar dochter op de werkbank zag.
“Mijn god. Wat heb je gedaan?”
Hij keek opzij naar het lichaam van zijn dochter. De wond die hij had gemaakt, bloedde niet. Begreep Alice het dan niet?
“Je bent gestoord, Andy. Je dochter…” Alice wankelde achteruit en zocht met haar hand steun bij de deur.
“Je begrijpt het niet, Alice. Ik…”
“Je eigen dochter.”
Hij legde zijn hand op haar schouder, maar ze sloeg hem weg. Met twee handen pakte ze zijn schouders beet en begon hem door elkaar te schudden.
“Ze is dood, Andy.”
“Ik mis haar.” Een traan rolde uit zijn ooghoek.
“Ik ook. Maar ik graaf haar niet op om… ja om wat eigenlijk? Wat is dit in godsnaam? Heb je haar… Je had haar zeker voor de begrafenis al geprepareerd? Zeg me dat dat niet waar is. Dat ik…O mijn god. Een pop. Was je dit al die tijd al van plan? Je wilde een pop van haar maken?”
Verslagen staarde hij naar de grond. “Ik wilde haar gewoon bij me hebben. Ik mis haar zo.”
Hoofdschuddend keek Alice hem aan, terwijl ze de tranen nog amper kon verbijten. Ze wendde haar blik af en staarde naar Emily. Kokhalzend zakte ze door haar knieën en boven een van de emmers gooide ze haar maaginhoud eruit. Andy voelde de kracht uit zijn lichaam vloeien en ging op de stoel zitten. Hij staarde naar zijn dochter. Zijn schokten en met zijn duim en wijsvinger probeerde hij de tranen tegen te houden.
Alice stond op en wankelde naar de deur. “Je bent knettergek. Ik bel de politie.”
“Nee, alsjeblieft.” Hij veerde op uit de stoel en keek haar smekend aan.
Ze draaide haar hoofd weg van hem en trok de deur achter zich dicht. Hij hoorde hoe ze de sleutel omdraaide in het slot. Onrustig liep hij door de kelder. Bij de werkbank bleef hij staan. Hij was zo dichtbij en nu werd ze hem weer afgenomen. Dat kon hij niet laten gebeuren. Niet nog eens.
Zijn oog viel op de bruine fles op een van de planken. Aan de andere kant van de deur hoorde hij Alice praten. Hij had slechts één kans en weinig tijd. Vastberaden pakte hij de halfvolle fles arseen en draaide de dop los. Hij schoof de stoel naast de werkbank. Bevend drukte hij nog een laatste kus op Emily’s voorhoofd.
“Papa is bij je. We blijven voor altijd samen, lieverd.”
Hij ging zitten en legde haar hand in die van hem. Hij voelde zijn lichaam ontspannen en keek met een tevreden glimlach naar zijn dochter, terwijl hij de fles naar zijn lippen bracht.